Την απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα ο κάθε κυνηγός την δίνει μόνος του. Ανάλογα με την προσωπική του προσέγγιση και την δική του θεώρηση για τα του κυνηγίου. Εδώ δεν θα κάνουμε ανάλυση για τις διαφορετικές απόψεις που είναι λογικό να υπάρχουν μια και οι προτιμήσεις του κάθε κυνηγού επηρεάζουν και την κυνηγετική του συμπεριφορά. Είναι λογικό ας πούμε ένας κυνηγός που κυνηγά με σκύλο φέρμας, ή έναν ιχνηλάτη, να έχει σαν προτεραιότητα την απόλαυση της εκπαίδευσης και της καθοδήγησης του σκύλου του και ως δευτερεύον τελικό αποτέλεσμα, μιας μακροχρόνιας προσπάθειας, την κάρπωση του θηράματος. Αντίθετα ο κυνηγός που κυνηγά τσίχλες, τρυγόνια η οποιοδήποτε θήραμα χωρίς σκύλο βρίσκει ευχαρίστηση στο αποτέλεσμα που φέρνει αποκλειστικά η δική του κυνηγετική και σκοπευτική ικανότητα. Και οι δυο προσεγγίσεις ασφαλώς είναι θεμιτές και κυνηγετικά παραδεκτές.
Όμως πρώτα και πάνω από την προσέγγιση του καθενός υπάρχει η
κυνηγετική ηθική. Οι γραπτοί και άγραφοι νόμοι που διέπουν το …αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Σήμερα ασφαλώς και ευτυχώς δεν είναι επάγγελμα έστω και αν προσφέρει χιλιάδες θέσεις
εργασίας ,άμεσα ή έμμεσα σε διοργανωτές κυνηγίου, εκπαιδευτές σκύλων , οπλοπώλες κ.λ.π.
Δεν είναι σπόρ επομένως δεν έχει σκόρ
Όμως το κυνήγι,
δυστυχώς, για ορισμένους παραμένει …σκορ! Και ασφαλώς αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Είναι ανεπίτρεπτο γιατί το κυνήγι δεν είναι σπορ. Σκορ έχουν μόνο τα σπορ!
Το κυνήγι είναι τρόπος ζωής και τρόπος αποκόμισης τροφής από την φύση. Είναι δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ένα θειο δώρο…. Και τα δώρα δεν τα καταστρέφεις… Τα διαφυλάττεις και τα έχεις σε περίοπτη θέση στη ζωή σου. Τα διαφυλάττεις για να τα παραδώσεις, ως κληρονομιά, στα παιδιά σου, και τα παιδιά σου στα δικά τους παιδιά..
Τι νόημα έχει λοιπόν ο αποδεκατισμός ακόμα και αν είμαστε μέσα στα νόμιμα όρια.
Ναι ένας λαγός ανά κυνηγό είναι το επιτρεπόμενο όριο… Αν όμως είμαστε σε παρέα δέκα κυνηγών πρέπει να κτυπήσουμε δέκα λαγούς σε ένα πρωινό; Δεν είναι τραγικό αυτό; Δεν είναι ο ορισμός της αντικυνηγετικής συμπεριφοράς; Το νόμιμο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι και κυνηγετικά ηθικό, για να θυμηθούμε την γνωστή πολιτική ρήση..
Όπως δεν είναι καθόλου ηθικό να χτυπήσουμε και το τελευταίο ζευγάρι πέρδικες που έχει απομείνει στο βουνό. Τι και αν η ΄΄ρυθμιστική΄΄ μας καλύπτει με μια ….αμφιλεγόμενη νομιμότητα με το προβλεπόμενο όριο των δυο πουλιών ανα κυνηγό και ανά ημέρα; Όταν δεν προβλέπει παράλληλα ετήσιο συνολικό όριο κάρπωσης για το συγκεκριμένο βουνό η ίδια η ΄΄ρυθμιστική΄΄ γίνεται η ταφόπλακα του πολυτιμότερου ενδημικού μας θηράματος.
Όσο για τις υπόλοιπες παράνομες πρακτικές όπως είναι η νυκτολαθροθηρία, η χρήση ηχομιμητικών συσκευών κ.λ.π. ασφαλώς είναι επιλογές του λαθροθήρα και όχι του συνειδητοποιημένου κυνηγού. Και εδώ το θέμα μας ήταν οι κυνηγοί όχι οι λαθροθήρες…. Για αυτούς θα τα πούμε μια άλλη φορά.
Κλείνοντας να θυμηθούμε για μια ακόμα φορά τι έλεγε ο Ξενοφώντας πριν από 2.500 χρόνια. Λόγια που
στην εποχή του …facebook και της καταρράκωσης της εικόνας του κυνηγίου στην κοινή γνώμη, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ….