Ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτής της εποχής είναι τα λεγόμενα
«άγανα». Με τον όρο άγανα αποκαλούμε στην πράξη τις διάφορες αιχμηρές κυρίως κορυφές από τα αγριόχορτα ή τα αποξηραμένα στάχυα, που μπορούν με κάποιο τρόπο να εισχωρήσουν μέσα στον οργανισμό και
να δημιουργήσουν πρόβλημα.
Σημεία εισόδου αποτελούν τα αυτιά, τα πόδια και κυρίως τα σημεία
ανάμεσα στα δάκτυλα, τα μάτια σπανιότερα (κάτω από τα βλέφαρα), η μύτη αλλά και κάθε σημείο της επιφάνειας του σώματος.
Και ενώ με την πρώτη ματιά φαίνεται δύσκολο κάτι τέτοιο, στην
πράξη αποδεικνύεται ότι συμβαίνει πολύ συχνά. Τα σκυλιά έχουν την τάση όταν βγαίνουν βόλτα να μυρίζουν συνέχεια το έδαφος, με τη μύτη στο χώμα, χωρίς συνήθως να κοιτάνε εμπρός τους και να
τρέχουνε με μεγάλη ταχύτητα στις αλάνες και τα χόρτα. Έτσι, είναι πολύ εύκολο να μπει μέσα στη μύτη τους κάποιο άγανο (ξένο σώμα), το οποίο τους προκαλεί έντονο ερεθισμό. Η ενόχληση αυτή
εκδηλώνεται με πολύ έντονο φτέρνισμα, το οποίο αποσκοπεί στο να αποβάλουν το ξένο αυτό σώμα, γεγονός που μερικές φορές το πετυχαίνουν, ή τρίβουν με τα μπροστινά πόδια τη μουσούδα τους. Αλλες
φορές πάλι δεν μπορεί να γίνει απομάκρυνση του ξένου σώματος με το φτέρνισμα, με αποτέλεσμα αυτό να συνεχίζεται και να εκτοξεύονται βλέννες, συχνά αιμορραγικές, που ρυπαίνουν τον χώρο γύρω από το
ζώο. Τα γεγονότα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να θορυβείται ο ιδιοκτήτης και να ζητάει ιατρική βοήθεια.
Μερικές φορές, όμως, τα ζώα εγκαταλείπονται στην τύχη τους.
Σταδιακά το φτέρνισμα από ιδιαίτερα έντονο γίνεται πιο αραιό και η κατάσταση γίνεται χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ξένο σώμα στη μύτη να πάει πιο βαθιά στη ρινική κοιλότητα, να σχηματιστεί
γύρω από αυτό ιστός (γιατί ο οργανισμός προσπαθεί από μόνος του να το περιορίσει) και τα συμπτώματα γίνονται πιο ήπια. Συχνά επίσης το μόνο σύμπτωμα είναι ροή πυώδους ή αιμορραγικού υγρού από τη
μύτη.
Τονίζεται ότι τα παραπάνω συμπτώματα αφορούν το ένα ρουθούνι, αυτό
δηλαδή που έχει μέσα το ξένο σώμα (άγανο).
Οσο πιο πολύ αργήσει να αφαιρεθεί το ξένο σώμα, τόσο πιο δύσκολο
γίνεται τελικά. Η προσπάθεια για αφαίρεση γίνεται με γενική αναισθησία και χρήση ιδικών εργαλείων, εκτός από την περίπτωση που το άγανο είναι αρκετά μεγάλο και μπορεί να αφαιρεθεί με μια απλή
λαβίδα. Ακολουθεί χορήγηση αντιβιοτικών για μερικές μέρες και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων.
Αλλο σημείο εισόδου αγάνων στο σώμα αποτελούν τα πόδια και κυρίως
τα σημεία που βρίσκονται ανάμεσα στα δάκτυλα. Το αρχικό σημάδι ότι κάτι συμβαίνει είναι ένα επίμονο γλείψιμο, που είναι τόσο έντονο, ώστε να προκαλεί απώλεια τριχών τοπικά. Τότε αποκαλύπτεται το
άγανο που
είναι καρφωμένο στο δέρμα ή μία τρυπούλα από την οποία και
βγαίνει ροζ υγρό ή πύο και που δεν έχει καμιά τάση για επούλωση.
Εάν το άγανο είναι προς τα έξω, είναι εύκολο να βρεθεί και να
αφαιρεθεί.
Η ακτινογραφία στα αριστερά δείχνει με σκιαγραφικό τρόπο την
διαδρομή του άγανου και το πόσο πολύ μπορεί να ΄΄ταξιδέψει΄΄. . Η βλάβη, ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού στο κάτω δεξιά δείχνει το σημεία εισόδου του ξένου σώματος.
Εάν όχι, υπάρχει και πάλι ο κίνδυνος να προχωρήσει βαθύτερα κάτω
από το δέρμα και για να βρεθεί, να απαιτηθεί μεγάλη διάνοιξη του δέρματος, πάντα κάτω από γενική αναισθησία.
Το πιο συχνό πάντως σημείο που εισχωρούν διάφορα άγανα, είναι τα
αυτιά. Τα ζώα κουνούν το κεφάλι τους σπασμωδικά δεξιά και αριστερά και ενδεχομένως βγάζουν ταυτόχρονα κραυγές πόνου. Είναι συχνή η δημιουργία πληγών στην εξωτερική πλευρά του αυτιού λόγω του
έντονου ξυσίματος με τα πίσω πόδια σε μία προσπάθεια να ανακουφιστούν.
Οσο πιο πολύ καθυστερεί η αφαίρεση του ξένου σώματος από το αυτί,
τόσο περισσότερο μεγαλώνει και η ευαισθησία στο σημείο εκείνο, με αποτέλεσμα τα ζώα να μην ανέχονται ούτε να τα χαϊδεύουμε στο κεφάλι. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις ακολουθεί ρήξη τυμπάνου, τα
ζώα παρουσιάζουν ελάττωση της ακοής, αστάθεια κατά τη στάση ή το περπάτημα, στρέφουν την κεφαλή προς μια κατεύθυνση και εξακολουθούν να κουνάνε περιστασιακά το κεφάλι τους, ενώ το αυτί με το
πρόβλημα βγάζει υγρό έκκριμα και αναδίδει σημαντική δυσοσμία, χαρακτηριστική. Σπανιότερα, άγανα, αγκάθια, κλπ., μπορεί να καρφωθούν σε κάθε σημείο του σώματος.
Τι μπορούμε, όμως, να κάνουμε, ώστε να ελαττώσουμε τους παραπάνω
κινδύνους κατά το δυνατόν;
Κατ’ αρχήν, αποφεύγουμε να βγάζουμε βόλτα τα σκυλιά σε μέρη που
υπάρχουν πολλά ξερά χόρτα και αν αυτό δεν είναι εφικτό, τα βγάζουμε δεμένα με το λουρί τους για να αποφευχθεί το τρέξιμο. Συστήνεται επίσης ο καλός καθαρισμός από τις τρίχες των πελμάτων, αλλά
και των αυτιών. Μόλις, τέλος, πέσει στην αντίληψή μας ότι μπορεί να έχει καρφωθεί κάποιο ξένο σώμα σε κάποιο σημείο του σώματος του σκύλου μας, γίνεται προσπάθεια αφαίρεσης το συντομότερο
δυνατόν.