Eνα βράδυ με το «Συνεργείο Δίωξης Αγριοκούνελων»

        Αν σας έρχεται στο μυαλό το χνουδωτό τροφαντό κουνελάκι που είχατε στο σπίτι και σας κοιτούσε με ευγνωμοσύνη, με τα τεράστια μάτια του όταν το ταΐζατε καρότα μέχρι που μια μέρα τα κακάρωσε και ο πατέρας σας, σας παραμύθιασε ότι έφυγε για μακρινό ταξίδι άνευ επιστροφής στην κουνελοχώρα, ξεχάστε το. Τα λημνο-αγριοκούνελα δεν έχουν καμία σχέση με αυτό, όπως υποστηρίζουν οι Λημνιώτες στο VICE αλλά και στις δεκάδες επιστολές απελπισίας τους, που έφτασαν μέχρι και στον πρωθυπουργό. Πρόκειται για χιλιάδες μικρά ζωάκια με μυτερά δόντια, τα οποία τρώνε κυριολεκτικά ό,τι βρουν στο διάβα τους. Επιπλέον, πολλαπλασιάζονται σαν… κουνέλια. Οι νησιώτες, πολλοί από τους οποίους έχουν χάσει όλα τα σπαρτά τους από τις κουνελοεπιδρομές, έχουν δοκιμάσει τους πιο απίθανους τρόπους για να γλιτώσουν από το κακό. Αρχικά τοποθέτησαν ξύλινες περιφράξεις, οι οποίες όμως μετατράπηκαν σε μεζέ για τα κουνέλια. Αργότερα μεταλλικές, μα τα κουνέλια περνούσαν ανάμεσα από τα κενά στα κάγκελα. Ύστερα δοκίμασαν να βάλουν δίχτυα πάνω στα κάγκελα αλλά τα κουνέλια απάντησαν σκάβοντας λαγούμια και ροκανίζοντας τα σύρματα. Φωτισμένα μυαλά οι κάτοικοι -προφανώς με μια νότα οικολογικής διάθεσης- σκέφτηκαν να βοηθήσουν τη φύση εγκαθιστώντας στη Λήμνο γεράκια που θα κυνηγούσαν τα κουνέλια. Τα πτηνά ωστόσο αποδείχθηκαν τεμπέλικα και αντί να κυνηγάνε τα ενοχλητικά -αλλά πρωταθλητές στο τρέξιμο- κουνέλια επιδόθηκαν στο να ξεπαστρέφουν τις οικόσιτες, νωθρές κότες. Αργότερα άλλα φωτισμένα μυαλά αποφάσισαν να τοποθετήσουν κουνελοπαγίδες αλλά τα αποτελέσματα ήταν εξίσου πενιχρά – το καλοκαίρι του 2013 σε ένα αγρόκτημα μόλις ένα αγριοκούνελου πιάστηκε στην παγίδα.

          Σύμφωνα με επιστολή που στάλθηκε στον πρωθυπουργό τον Ιανουάριο του 2010, στη μάχη κατά των κουνελιών έχουν χρησιμοποιηθεί χωρίς αποτέλεσμα εκπαιδευμένα κουνάβια και συσκευές ηχητικών κυμάτων. Αφού είδαν και απόειδαν οι Λημνιώτες αποφάσισαν να αντεπιτεθούν συγκροτώντας «Συνεργεία Δίωξης Αγριοκούνελων». Η συγκεκριμένη απόφαση πάρθηκε από την περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, και επιτρέπει σε ομάδες κυνηγών να βγαίνουν για νυχτερινό σαφάρι κουνελιών.

         Μόλις λοιπόν πατήσαμε το πόδι μας στη Λήμνο ζητήσαμε να ακολουθήσουμε για ένα βράδυ αυτό το περίεργο συνεργείο δίωξης. Σημείο συνάντησης μας ήταν ένα κεντρικό 3 σε 1 καφέ-μπαρ-εστιατόριο του νησιού. Ο αρχηγός της τετραμελούς μας ομάδας δίωξης φρόντισε να ειδοποιήσει τον δασάρχη ότι θα βγαίναμε περιπολία έτσι ώστε σε καμία περίπτωση να μην συμπέσουμε με άλλο κινητό σωματείο δίωξης στην ίδια έκταση γης και χάσουμε πολύτιμο χρόνο ξεπαστρέφοντας τα ίδια αγριοκούνελα. Όλα ήταν έτοιμα και όλα απολύτως συνηθισμένα για τους κατοίκους. Ένας γέρος μας κοιτούσε με συμπόνια και προσπαθούσε να μας εμψυχώσει λέγοντας πως ό,τι και να κάνουμε τα κουνέλια στο τέλος θα νικήσουν. Ο μύθος των κουνελιών μεγάλωνε ενώ είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε πως το κινητό τηλέφωνο με κάμερα που είχαμε στα χέρια μας ίσως να μην ήταν αρκετό για να αντιμετωπίσει το κακό. Έτσι ξεκινήσαμε.

         Μπήκαμε σε ένα αγροτικό με καρότσα, απομακρυνθήκαμε από την κατοικημένη περιοχή και προτού μπούμε για τα καλά στο βασίλειο των κουνελιών σταματήσαμε σε ένα γκαράζ για να τοποθετήσουμε έναν προβολέα στο αυτοκίνητο. Τα μάτια των κουνελιών γυαλίζουν στο δυνατό φως του προβολέα. Ενώ περιμέναμε να δούμε έντρομα κουνέλια να τρέχουν πέρα δώθε για να σώσουν τη γούνα τους, αυτά καθόντουσαν και μας κοιτούσαν. Το όπλο έριχνε και ξαναέριχνε μέσα στη νύχτα. Ένας πυροβολούσε, ένας δεύτερος έβγαινε τρέχοντας για να μαζέψει τα σκοτωμένα ζώα, ο οδηγός περνούσε επάνω στους δύσβατους δρόμους. Ο άνθρωπος με το όπλο ήταν δίπλα μας στην καρότσα, οι κάλυκες από το κυνηγετικό όπλο μας χτυπούσαν στη μούρη αραιά και που, ενώ πατούσαμε μέσα στα αίματα από τα νεκρά ζώα που ρίχνονταν μέσα στην καρότσα.

          Για να γλιτώσουν βενζίνες και κόπο οι κυνηγοί σταματούσαν σε σημεία όπου λαμπύριζαν πολλά μάτια. Τα τρία κουνέλια τη φορά είναι ικανοποιητικά, τα δύο έτσι και έτσι ενώ για το ένα δεν αξίζει καν τον κόπο να σταματήσεις. Σε μακρινή απόσταση ακούγαμε και άλλα «συνεργεία» σε δράση, προφανώς και εκείνα με πολλή δουλειά. Το μικρό μας σαφάρι είχε ως αποτέλεσμα ο ντόπιος αριθμός κουνελιών να μειωθεί κατά 40. Το άτομο που είχε αναλάβει να μαζεύει τα θηράματα κοιτούσε την αιματοβαμμένη καρότσα του αγροτικού με απογοήτευση, πιστεύοντας και εκείνος ότι ο πόλεμος είναι άνισος, ότι στο τέλος τα κουνέλια θα νικήσουν, θα εγκαταστήσουν το δικό τους βασίλειο και θα μεταφέρουν τον πολιτισμό τους στα πέρατα της οικουμένης δια θαλάσσης. Εντάξει, δεν έλεγε ακριβώς αυτό αλλά έδειχνε πεσιμιστής για το αν θα σωθεί η φετινή αγροτική παραγωγή.

          Από την άλλη, ορισμένα επιχειρηματικά μυαλά προσελκύουν ξένους κυνηγούς που έρχονται στο νησί για αυτό το λόγο. Πρόκειται κυρίως για Βαλκάνιους. Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνουν με έναν σμπάρο δύο… κουνέλια: Ξεφορτώνονται τα «ενοχλητικά» ζωάκια και αυξάνουν τον τουρισμό τους. Κατά τα άλλα, το νησί είναι εξαιρετικό, εάν πάτε προς τα εκεί μην ξεχάσετε να προμηθευτείτε ντόπιο αλάτι, ταχίνι και φυσικά το γνωστό κρασί Λήμνου.