Φραχτήρι  καλώς ήλθατε

  Σε πλήρως περιφραγμένο χώρο 15 στρεμμάτων στον Ωρωπό, δημιουργήθηκε ένα πρότυπο εκπαιδευτήριο λαγόσκυλων, για όλους τους κυνηγούς που θέλουν να εκπαιδεύσουν το αγαπημένο τετράποδό τους. Απολαμβάνοντας ήσυχοι έναν καφέ ή αναψυκτικό στον χώρο μας.

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να έχετε μια εικόνα απο τον τρόπο που η ομάδα του κλάμπ κάνει την εκπαίδευση στους νέους ιχνηλάτες. 

ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΚΟΥΤΑΒΙΑ ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ ΣΕ ΛΑΓΟΣΚΥΛΑ

Προσπαθώντας κανείς να «δουλέψει» και να εκπαιδεύσει έναν νεαρό και άπειρο σκύλο – ιχνηλάτη, η κυριότερη και πιο προφανής δυσκολία είναι μία: πού θα βρει… λαγό(!) και τέτοιους ντορούς που να μπορεί να τους αξιοποιήσει στην εκπαιδευτική διαδικασία

Το ζητούμενο από έναν εκπαιδευόμενο νεαρό ιχνηλάτη είναι… να βάλει τη μύτη κάτω και να ιχνηλατήσει την έντονη οσμή μέχρι την «πηγή» της, αφού η δίωξη είναι κάτι που επακολουθεί και ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της εκπαίδευσης από μόνη της.

Εντάξει, όσοι ζουν στην ύπαιθρο ή τουλάχιστον στην επαρχία, όλο και κάποιο λαγό ή κάποιο «γιατάκι» έχουν εφεδρεία στο μυαλό τους για τέτοια «εκπαιδευτικά».

Οι λαγοκυνηγοί της πόλης όμως, ή όσοι δεν έχουν τον διαθέσιμο χρόνο για συχνές εξόδους στην ύπαιθρο, αναγκαστικά σε κάποια φάση καταλήγουν… στο ήμερο κουνέλι! Το συγκεκριμένο ζώο έχει δύο πλεονεκτήματα: είναι εύκολο; διαχειρίσιμο από τη μια και έχει έντονη οσμή από την άλλη.

Βεβαίως, ένα κουνέλι… δεν είναι λαγός. Και επιπλέον κουβαλάει επάνω του τη δική μας οσμή, τις μυρωδιές του αυτοκινήτου και γενικότερα τις οσμές που κόλλησαν πάνω του μέχρι να συρθεί στα χόρτα και να τοποθετηθεί κάπου, περιμένοντας τον σκύλο που θα το ξεφωλιάσει.

Το «ξεφώλιασμα» ενός τέτοιου κουνελιού θα συμβεί αργά ή γρήγορα χωρίς να μεσολαβούν αστάθμητοι παράγοντες, ακόμα κι αν ο σκύλος βγαίνει στην ύπαιθρο για πρώτη φορά. Το χειρότερο σενάριο που μπορεί να προκύψει με έναν «πρωτάρη» ιχνηλάτη που ψάχνει ένα τέτοιο κουνέλι, είναι η περίπτωση που ο σκύλος δεν εννοεί να βάλει καθόλου τη μύτη κάτω για να «δουλέψει».

Αυτό όμως μπορούμε να το «παλέψουμε» με διάφορους τρόπους… Εν ανάγκη μπορεί να χρειαστεί να σπρώξουμε το κουνέλι να κινηθεί την πρώτη φορά, ώστε να «ερεθιστεί» το ενδιαφέρον του σκύλου. Αν όλα πάνε καλά, το κουτάβι θα βρει γρήγορα το κρυμμένο κουνέλι, θα το γαβγίσει ίσως μερικές φορές και τελικά θα το πιάσει… Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε ποτέ ότι όλη αυτή η «προκαταρκτική» άσκηση είναι απλώς ένα υποκατάστατο!

Στον τόπο μου λένε ότι μέχρι να μάθει ένα λαγόσκυλο να ξεφωλιάζει τον λαγό πρέπει «να φάει πολλά κομμάτια» και εμείς «να σώσουμε αρκετά ζευγάρια παπούτσια»… Και όλα αυτά βέβαια… όχι με το κουνέλι στο ένα χέρι και το κουτάβι στο άλλο.

Το κουτάβι ή το νεαρό λαγόσκυλο πρέπει να βρίσκεται σε επαφή με το άγριο θήραμα και τις υπόλοιπες οσμές της υπαίθρου, όσο πιο συχνά γίνεται. Γι’ αυτό και τα «πειράματα» με το ήμερο κουνέλι δεν πρέπει να υπερβαίνουν ποτέ τα 3-4 μαθήματα.

Οι τυχεροί

Οι λαγοκυνηγοί που έχουν την τύχη να ζουν ή να βρίσκονται συχνά στην ύπαιθρο είναι οι πιο τυχεροί… Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, εκεί που η φύση βρίσκεται στα «ζύγια» της, η ίδια η φύση από μόνη της είναι που μαθαίνει τα «γκέκικα» να κυνηγούν, χωρίς καν συμμετοχή του ανθρώπου στην αρχή!

Το… ξύπνημα του ενστίκτου έρχεται φυσικά και αβίαστα στις επικράτειες των βουνών και των μαντριών των κτηνοτρόφων. Τα «κυνηγιάρικα» σκυλιά περιφέρονται μαζί με τα τσοπανόσκυλα που συνοδεύουν τα κοπάδια των αιγοπροβάτων και λίγο πολύ «αντιγράφουν» τις κινήσεις τους.

Αργά ή γρήγορα οι «φύλακες» των κοπαδιών κάποια αλεπού θα κυνηγήσουν, μέχρις αυτή να απομακρυνθεί από το κοπάδι ή να μπει στην τρύπα της. Από εκεί και πέρα, συνήθως θα αναλάβει ο «γκέκας» να συνεχίσει τη δίωξη για αρκετές εκατοντάδες μέτρα, κάνοντας κύκλους όλο και πιο πέρα.

Μέρα με την ημέρα όλο και πιο μακριά, όλο και πιο «αυτόνομος», θα φεύγει από το μαντρί για να «παίξει» με την αλεπού που ξέρει πλέον πού θα τη βρει. Πολύ γρήγορα θα γίνει ένας ικανότατος διώκτης με πάρα πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Με τον ίδιο πάνω – κάτω τρόπο, θα συναντήσει και θα κυνηγήσει κάποια μέρα και τον λαγό. Κάποιος θα φύγει μπροστά από τη μύτη του, ή απλώς θα προστεθεί κι αυτός στην ομάδα των άλλων σκυλιών της στρούγκας που τον κυνηγάνε αλυχτώντας.

Η συνέχεια

Το καλοκαίρι θα βρίσκει τον λαγό νωρίς το πρωί κοντά στη βοσκή των προβάτων και το απόγευμα, λίγο πριν νυχτώσει. Κάθε μέρα η μανία του για καταδίωξη θα μεγαλώνει, μέχρι που ο βοσκός θα το ξεχωρίσει για τις ικανότητές του και… θα το δέσει στην αυλή του!

Ακόμα και αυτός ο σκύλος όμως, έχει πολύ δρόμο να διανύσει για να γίνει το επιθυμητό λαγόσκυλο! Πρέπει να μάθει να κυνηγά για τον κύρη του και όχι για παιγνίδι ή για εκτόνωση του ενστίκτου όπως έκανε μέχρι τώρα.

Τα πρώτα «ματώματα» θα έρθουν τον Σεπτέμβρη, όταν θα αρχίσει η νέα σεζόν για τον λαγό. Το τουφέκι έχει τη δύναμη να «διδάσκει» τα λαγόσκυλα, γιατί… ανταμείβει την προσπάθειά τους και καταλαγιάζει την έξαψή τους. Και αν ο σκύλος «παίρνει τα γράμματα» θα μάθει να αγνοεί την αλεπού, θα εξοβελίσει τη μνήμη της σε κάποια γωνιά του μυαλού του που αφορά την πρώτη του νιότη.

Με τα χρόνια και τα ξεφωλιάσματα του λαγού που θα ακολουθήσουν, η αλεπού θα περάσει σε κυνήγι… δεύτερης επιλογής για τον σκύλο, μέχρι τελικά να ασχολείται ελάχιστα ή και καθόλου μαζί της. Δεν είμαστε όμως όλοι κτηνοτρόφοι, ούτε έχουμε όλοι φίλους βοσκούς για να τους εμπιστευθούμε τα νεαρά σκυλιά μας.

Για τους λαγοκυνηγούς της πόλης με τον πιεσμένο ελεύθερο χρόνο, καλύτερη λύση είναι τα περιφραγμένα «εκπαιδευτήρια» με ελεύθερους λαγούς εκτροφής, που έχουν δημιουργηθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας. Δεν είναι απαραίτητο να είναι μεγάλης έκτασης, ωστόσο το «εκπαιδευτήριο» πρέπει να έχει έναν βαθμό δυσκολίας που να κάνει την όλη διαδικασία περισσότερο «ρεαλιστική».

Το πιο βασικό είναι να έχει πυκνούρες και φυσικά εμπόδια ώστε να μη διευκολύνει τη δίωξη του λαγού με την όραση, αλλά να αναγκάζει το λαγόσκυλο να βάλει… τη μύτη κάτω και να επιμένει στον ντορό. Οταν θα λυθεί για πρώτη φορά ο σκύλος σε ένα τέτοιο μέρος, είναι αυτονόητο πως θα έχει να αντιμετωπίσει την οσμή του λαγού -ή των λαγών- που θα βρίσκεται διασκορπισμένη παντού στον χώρο.

Και αυτό από μόνο του έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει ακόμα και έμπειρος ιχνηλάτης τα τελευταία πατήματα πριν το γιατάκι, γιατί όλοι πλέον οι ντοροί είναι έντονοι και φρέσκοι στα «εκπαιδευτήρια»! Εκεί, θα πρέπει να επιμείνουμε και να αφήσουμε το κουτάβι να «δουλέψει», μέχρι να παραδοθεί.

Όταν καταλάβουμε όμως ότι δεν είναι ικανό να συνεχίσει, θα πρέπει να το αποσύρουμε και να επανέλθουμε την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρα. Στα «εκπαιδευτήρια» με τους ελεύθερους λαγούς μπορούμε να επαναλάβουμε τα μαθήματα, στον ίδιο χώρο ή σε άλλο μεγαλύτερο χώρο όχι όμως πολλές φορές γιατί και αυτό το οδηγεί σε παπαγαλία πράγμα που δεν το θέλουμε γιατί και αυτό από κάποια στιγμή το κάνει νευρικό.

Η δίωξη

Το κουτάβι πρέπει να αναπτύξει (εφόσον έχει κληρονομήσει από τους γονείς του) το ένστικτο της δίωξης, στον καλύτερο δυνατό βαθμό. Η άποψη ότι ένας νεαρός σκύλος δίωξης κυνηγάει ό,τι αγρίμι τραπεί σε φυγή μέσα στον λόγκο, με βρίσκει σύμφωνο μεν, αλλά δεν ανατρέπει την προηγούμενη διαπίστωση. Ελάχιστοι σκύλοι υπάρχουν που δεν κυνήγησαν ποτέ αλεπού ή ζαρκάδι και αυτό αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.

Το αποτέλεσμα θα έρθει με πολλή δουλειά, αλλά χρειάζεται και η τύχη. Σε όλες τις περιπτώσεις αρχικής εκπαίδευσης, θα περάσουμε αναγκαστικά και από… το στάδιο της αλεπούς!

Κάθε φορά λοιπόν που ο σκύλος ξεφωλιάζει έναν λαγό και η τουφεκιά μας είναι επιτυχής, ακολουθήστε την παλιά καλή «συνταγή»: πρώτα έπαινος, μετά αφήστε τον να «δαγκώσει» λίγο τον χτυπημένο αυτιά, και έπειτα… δέσιμο και σπίτι. Διαφορετικά θα είναι σαν να αναζητούμε λόγους… να πικραθούμε.

Αυτό το ξέρετε;

Η ανεπιθύμητη ιχνηλασία ή δίωξη της αλεπούς, είναι μια συνήθεια του σκύλου που μπορεί να πάρει χρόνο για να «κοπεί»… Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν και 4-5 χρόνια εμπειριών, ώστε ο σκύλος να πάψει να ενδιαφέρεται για δαύτην, γιαυτό και όλο αυτό τον καιρό που τον εκπαιδεύουμε θα πρέπει να έχουμε πάντα τον έλεγχο του σκύλου μας.

Η Επιλογή του εκπαιδευτή ή των εκπαιδευτών